Dr. Abdulhamid Ahmed Muhammed Ebu Sulejman rođen je u Mekki 1936. godine. Ekonomiju je završio na Kairskom univerzitetu 1963. godine a međunarodne odnose doktorirao 1973. godine na Univerzitetu Pensilvanija u Filadelfiji, SAD.

Između ostalog, bio je generalni sekretar Svjetskog foruma islamske omladine (Nedwa), predsjednik i jedan od osnivača Međunarodnog instituta za islamsku misao (IIIT), Fondacije za razvoj djeteta, Asocijacije muslimanskih naučnika društvenih nauka (AMSS) u Sjevernoj Americi te Američkog časopisa za islamske društvene nauke (AJISS). Rektor Međunarodnog islamskog univerziteta u Maleziji je bio u periodu 1988-1999. godine kada je ovaj univerzitet otvorio vrata bosanskim studentima.

Napisao je više knjiga i studija o reformi islamskoga mišljenja od kojih izdvajamo: Ekonomska teorija islama (1960), Islamska teorija međunarodnih odnosa (1973), Kriza muslimanskog mišljenja (Sarajevo, 2004), Nasilje i upravljanje političkim sukobom u islamskom mišljenju(2002), Bračne nesuglasice (Sarajevo, 2009) i Kriza islamske civilizacije(Sarajevo, 2010).

Abdul Hamid Ahmad Abu Sulayman daje impresivne analize prvih stoljeća islama, tvrdi da je islam svojim univerzalnim učenjima o Bogu potiskivao (bolje kazati: nadilazio) arabljansku (i bilo koju drugu) plemensku lojalnost, te afirmirao pojmove i shvatanja o univerzalnom čovječanstvu. Ashabi su afirmirali ”viziju svijeta” (ru’yatu l-alam), ta je vizija dovodila do pozitivnog i kreativnog ”ostvarenja”, do ”realiziranja” čovjekove osobnostii jastva (tahqiqu d-dat). Taj procesostvarenja čovjekova sopstva u doba ashaba ne odvijase kroz odanost plemenu ili narodu, već kroz odanost univerzalnoj ideji. Autor se poziva na kur’anski ajet, el-Bekare, 165: “Ali, oni koji vjeruju, Boga još više vole!”

Kad islam razvija hubb ili ljubav prema Bogu to znači da se tom ljubavi nadilazi ljubav ili odanost ili lojalnost prema krvnom, beduinskom, lokalnom, partikularnom, plemenskom, barbarskom.